چگونه ردیاب (GPS) را به کوسه ها نصب می کنند، ردیاب‌ها معمولاً بر روی باله‌ی پشتی کوسه‌ها نصب می‌شوند. همان‌طور که احتمالاً مطلع هستید، کوسه‌ها از نوع ماهیان غضروفی هستند و به همین دلیل از بسیاری جهات با ماهیان استخوانی تفاوت دارند. سرعت و شتاب کوسه‌ها مرهون اسکلت غضروفی و در عین حال باله‌های مختلف خصوصاً باله‌ی دمی آن‌ها است. در زمان تجهیز ردیاب به بدن کوسه‌ها توجه می‌شود که محل نصب ردیاب به‌هیچ‌وجه آسیب یا اختلالی در پروسه زیست طبیعی این جانور ایجاد نکند.
همان‌طور که گفته شد، در مورد کوسه‌ها بهترین مکان نصب ردیاب، باله پشتی است. این باله نه‌تنها یکی از مشخص‌ترین روش‌های تشخیص کوسه‌ها در آب است بلکه در برقراری تعادل و انجام چرخش‌های ناگهانی نیز بسیار موثر عمل می‌کند. دکتر رابینسون پروسه نصب ردیاب به باله‌ی پشتی کوسه‌ها را آسان توصیف کرده و می‌گوید: «ردیاب‌های ماهواره‌ای به کوسه‌های آزاد وصل می‌شود و برای اینکار ما از یک پیکان خاص استفاده می‌کنیم که سر آن شبیه لنگر کشتی است. ردیاب توسط این ابزار و با فشار وارد بخش ضخیم پوست باله پشتی شده و در آنجا توسط یک مهار فلزی کوچک محکم می‌شود.
لایه درم یا همان بخش ضخیم پوست باله‌ی پشتی، حدفاصل اپیدرم و بافت همبند زیرپوست است و بر اساس مطالعات آناتومیکی بهترین نقطه‌ای است که دو خار ۷۰ میلی‌متری ردیاب می‌توانند در آن به شکلی بی‌خطر ثابت شوند. علاوه بر این نوع تگ یا برچسب‌ها هم متفاوت است. در پروژه شارک واچ محققان از مدلی موسوم به MK10-PAT استفاده کرده‌اند. این مدل خاص مجهز به چندین سنسور است، ازجمله مهم‌ترین آن‌ها یک مبدل آنالوگ به دیجیتال ۱۲ بیت است که هم در اعماق و هم در درجه حرارت‌های بالا دقت بالایی دارد، البته یک مبدل دیگر آنالوگ به دیجیتال ۱۰ بیت هم در آن تعبیه‌شده که برای تشخیص میزان نور یا روشنایی محیط و در عین حال ولتاژ باتری کاربرد دارد. سنسورهای اعماق و درجه حرارت با دقت ۹۹ درصد کالیبره شده‌اند و نظر به تغییرات درجه حرارت آب‌های این منطقه (خلیج‌فارس) یکی از بهترین‌ها در نوع خود هستند.
ردیاب‌ها ازنظر ظاهری شبیه یک بلندگوی کوچک به وزن تقریبی ۴۰ گرم هستند که درست بر روی قسمت کروی آن‌ها یک آنتن قرار دارد و از طریق همین آنتن اطلاعات به ماهواره مخابره و سپس توسط محققان و بیولوژیستها تفسیر می‌شود. مهار فلزی کوچک مخصوص محکم کردن نیز در انتهای ردیاب قرار دارد. مهار ردیاب‌ها معمولاً بعد از گذشت یک مدت زمان خاص (در این مورد ۳۶۵ روز و احتمالاً کمتر) و به‌واسطه‌ی فرسایش ناشی از حرکت حیوان در آب، آرام آرام فرسوده و شل شده و درنهایت نیز از بدن حیوان جدا می‌شوند اما در همین بازه زمانی اطلاعاتی فوق العاده از طریق آن‌ها جمع‌آوری می‌شود.»
